29 Nov Hoe is het trouwens met je baan als copywriter?
Reading Time: 4 minutesWaarom deze freelance copywriter toch koos voor onzekerheid
“Je moet daar wel een keer iets over zeggen. Want nu denkt iedereen dat je nog steeds in loondienst bent,” zei iemand tegen me op een verjaardag.
Ik zuchtte. Moest dat echt?
Ik bedoel, het is mijn blog, mijn leven.
Maar misschien had ze wel gelijk.
Ik had immers mijn functietitel op LinkedIn alweer terug veranderd naar ‘Freelance Copywriter’.
Direct na mijn uitdiensttreding.
Wat twee weken was na mijn índiensttreding.
Het waren twee fantastische dagen
Want wat hield me nu precies tegen, om te vertellen dat ik na twee weken alweer gestopt was met mijn ‘echte’ baan? Terwijl ik met veel tromgeroffel mijn indiensttreding had aangekondigd? Opdrachtgevers had verteld dat ik niet of minder beschikbaar was. Opdrachten had afgeketst of overgedragen.
Tja.
Ik gooide het zelf op het feit dat ik het niet zo chic vond.
Naar de werkgever in kwestie.
Want voor hen viel mijn mededeling: ‘Ik ben toch niet degene die jullie zoeken en nodig hebben’ rauw op hun dak. Waren ze niet zo blij mee. Tuurlijk, snappen deden ze het wel. Maar goed, wat koop je daarvoor? Zíj zaten nu met een probleem, en ík had met dit probleem opgezadeld.
Mijn beslissing had ook niets te maken met hen.
Maar met mij.
Mijn beslissing om na drie dagen te zeggen: ‘Dit is toch niet de juiste keuze voor mij’ had alles te maken met mijn eigenlijke motieven om op zoek te gaan naar een ‘echte baan’.
Een baan als copywriter! Bij een bureau!
Wat die motieven waren?
Ik was het gedoe dat onlosmakelijk is verbonden met ondernemen best wel zat. Administratie, acquisitie, boekhouden, projectmanagement. Achter facturen en feedback aanjagen, onderhandelen terwijl je dat niet wilt, enorme bergen werk wegwerken in veel te weinig tijd en dan ineens weer zeeën van tijd hebben en te weinig werk. Enzovoort.
Allemaal sores die je in loondienst niet, of een stuk minder, hebt.
Want dit is sores die bij het ondernemerschap hoort.
Dus ik wilde onderzoeken of het ondernemerschap inclusief sores wel bij mij past.
Maar uiteindelijk werd deze sores het excuus om een baan te accepteren en in dienst te gaan van een bureau. En dat was niet pluis.
Want willen stoppen met het oude is geen reden om ‘ja’ te zeggen tegen een baan. Willen starten met het nieuwe, dát is de juiste reden.
Maar dat dát speelde, dat realiseerde ik me niet van tevoren. Anders had ik nooit zo’n juichende post op LinkedIn geplaatst.
Buikpijn is een goede raadgever
Ik had ook niet kunnen weten dat ik na twee dagen ineens pijn in mijn buik had. Of dat ik na drie dagen gewerkt te hebben de hele nacht wakker lag, te piekeren. En buikpijn is, zoals we allemaal weten, een hele goede raadgever.
Nogmaals: dat had niets met de werkgever te maken. Maar alles met mij.
‘Nee, ik doe maar wat als ondernemer’
Het had vooral te maken met mijn aanname dat ik – ondanks 7 jaar zelfstandig ondernemerschap – nog steeds freelancer was ‘bij gebrek aan iets beters’.
Ik had me ooit ingeschreven bij de Kamer van Koophandel omdat ik mijn eigen werkverschaffingsproject wilde creëren. Omdat ik net was afgestudeerd aan de masteropleiding Journalistiek. En belangrijker: ik was net moeder geworden. En dus had ik geen zin in solliciteren op vacatures voor 4 of 40 uur. Ik wilde ook niet in de flexpool van een redactie dobberen. Om op afroep ergens bij een stadsdeelkantoor in de vrieskou voxpopjes te gaan verzamelen.
Dus toen werd ik maar zelfstandig tekstschrijver.
Altijd met het besef dat ik best aardig kan schrijven.
Maar ook altijd met het besef dat ik de professionele ervaring mis die je nou eenmaal opdoet als je wél bij een bureau hebt gewerkt als copywriter.
Mijn portfolio is breed, nooit up-to-date en een optelsom van eenpitters en multinationals. Van het schrijven van Facebookberichten tot volledige websites. Van AdWords campagnes tot complete boeken.
Dus de vraag ‘waar schrijf je precies voor’, is een vraag die ik nooit zo goed kan beantwoorden. ‘Nou, voor alles en iedereen die bereid is mijn – inmiddels – marktconforme tarief te betalen’, wil ik dan eigenlijk zeggen.
Maar ik begrijp ook wel dat dat niet het antwoord is waarmee de business- en marketinggoeroe’s van deze tijd genoegen nemen. Dat dit geen echt ondernemersantwoord is.
In mijn hoofd dan, tenminste.
Loondienst als norm, ondernemerschap als gekke uitspatting
Dat ik dat denk, zegt veel over mij. Kennelijk is het systeem van ‘in dienst zijn’ nog steeds de norm.In deze maatschappij, maar bovenal: in mijn hoofd. Mijn ondernemerschap is halfbakken, want ik heb nooit de ambitie gehad om echt een miljoenenomzettengenererende business op te bouwen. Ik wilde mezelf simpelweg toegang geven tot betaalde schrijfklussen en het ondernemerschap was gewoon de gemakkelijkste optie.
Dacht ik.
Want door deze ervaring heb ik iets heel belangrijks geleerd.
Er is namelijk wel degelijk een reden dat ik sinds 2011 sta ingeschreven als ondernemer. Een goede, échte reden.
En dat is dat het ondernemerschap veel beter bij me past dan werken in loondienst.
Dat ‘beter passen’ laat zich heel kort samenvatten als: Mijn regels, mijn werktijden, mijn klanten.
Die autonomie is belangrijk voor me.
En ja, autonomie heeft een prijs. Een prijs die is uitgedrukt in onzekerheid.
Maar, zoals ik leerde van ondernemer Bianca Roelandschap, hebben wij als ondernemers het voordeel dat we altijd al rekening houden met onzekerheid.
Want onzekerheid is niet uit te bannen.
Ook niet als je in dienst bent.
Je kunt zomaar ineens op straat staan. Ook als je dacht dat je als verpleegkundige in Lelystad je zaakjes goed voor elkaar had. Ook als je dacht dat je zorgvuldig opgebouwde pensioen – zoals afgesproken – zou vrijkomen op je 65e. Ook als je dacht dat je lekker ongestoord kon wonen in je Groningse woonboerderij.
Life is full of incertainties.
Onzekerheid als copywriter en ondernemer? Absolutely!
Inmiddels weet ik dat ik kan dealen met onzekerheid. Dat ik met nieuwe verdienmodellen en het automatiseren van processen de onzekerheid rondom inkomsten en werkprocessen kan inperken.
Dat ik door vaker ‘nee’ te zeggen betere ja’s kan verkopen.
Dat ik, door gas te geven op mijn side hustle Iedereen kan Schrijven, weer nieuwe dingen leer over het ondernemerschap.
Dat ik dat ene slepende boekenschrijfproject gewoon uit het raam uit kan mieteren om met een ander, veel leuker idee, te beginnen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Dus daarom blijf ik freelance tekstschrijver
Al deze inzichten had ik nooit verkregen als ik niet in september met buikpijn in mijn bed lag. Lag te tobben over een keuze die zo simpel leek, maar zo sterk indruiste tegen mijn hele wezen.
Dus dat is winst. Pure ondernemerswinst.
Gelukkig hebben we de foto’s nog 🙂
Overweeg jij als copywriter of andersoortige freelancer weleens om over te stappen naar the other side? Waarom wel? Of waarom niet?
No Comments