‘Zelf doen’ is mijn manier van werken. Want ik geloof dat ik daar het meeste van leer. En zelfstandig kunnen werken vind ik heel belangrijk, als freelancer. Maar toch hè, soms is om hulp vragen zo gek nog niet.

Zo heb ik thuis een achtjarige die alles zelf wil doen. En daarmee maakt hij het zichzelf soms knap ingewikkeld. En dan wordt hij boos. Of verdrietig. “Maar waarom vraag je dan niet aan mij of ik je wil helpen?”, vraag ik hem. Een betraand gezicht kijkt me aan: “Weet ik niet”.

Tja, iets met een appel en een boom.

Hulp vragen. Lastig

Mijn modus operandi is die van mijn achtjarige: ‘Zelf doen’. Ik vogel zelf wel uit hoe je bepaalde documenten structureert, of hoe ik onbekende CMS-sen aan de praat krijg, hoe Snapchat werkt en hoe je zo succesvol mogelijk adverteert op Facebook. Daarom duik ik ook enthousiast in op elke tool die mij hierbij kan helpen.

Waarom ik deze strategie kies? Dat is deels mijn karakter, en deels – tja, wat eigenlijk, angst? – voor gezichtsverlies. Als ik namelijk om hulp moet vragen, zeg ik daarmee indirect: ik kan dit niet. En falen is not an option in my book.

Maar mensen teleurstellen, omdat je bepaalde taken nog niet goed in de vingers blijkt te hebben is nog minder een optie. Dus wat doe ik dan? Werken als een buffel om mijn informatieachterstand weg te werken. In vliegende vaart. Met tutorials, blogs en how to’s, en verder elke relevante letter die ik op het web kan vinden.

Werkt dat lekker? Eh, nee

En dus gebeurde wat al lang onafwendbaar leek. Ik kwam vast te zitten in een project. Voor iemand die altijd wel haar cool kan bewaren, was de stress die dat ontketende een welhaast surrealistische ervaring. Er was maar één manier om hieruit te breken. Iemand moest me gaan helpen.

En toen vroeg ik om hulp. Ik vond het doodeng. En ik verwachtte helemaal niets.

Maar…ik heb een netwerk?

Toen bleek een ‘collega’ van Seats2Meet een LinkedIn-account vol met bekwame netwerkcontacten te hebben, die wel kaas hadden gegeten van adverteren op social media. Een kennis van vroeger – die veel weet van allerlei CMS’sen – vond het leuk om weer wat van me te horen. En ik was ‘even’ vergeten dat een goede vriend van mij een doorgewinterde marketeer is.

En allemaal waren ze bereid om mij te helpen met advies. Sommigen zeiden zelfs: ik kijk wel even met je mee, dan kan ik zien wat je doet en je vertellen wat je kunt verbeteren.

En behalve deze mensen vonden ook vrienden, familieleden en collega-freelancers het geen probleem om me te helpen. Of om gewoon even naar me te luisteren.

Mijn netwerk is als mijn keukenkastjes

Net zoals ik bij het opruimen van mijn keukenkastjes erachter kom dat ik nog voor vier volle dagen eten in huis heb, zo kwam ik er nu achter dat mijn netwerk groter, warmer en vooral betrokkener is dan ik vermoedde.

En dat is één van de meest waardevolle lessen die ik dit levensjaar mocht ontvangen.

“Mama”, hoor ik ineens, “Als je je telefoon even weglegt, mag je mij wel helpen met het plakken van de Donald Duck-auto”. Gelukkig woon ik samen met iemand die sneller leert dan z’n moeder. En over een paar jaar mag hij mij helpen. Met Snapchat.

Vraag jij makkelijk om hulp? Ik ben benieuwd of je net als ik ook wel eens positief verrast bent door de kracht van je netwerk.

Eerder gepubliceerd op Ondernemen op Hakken

Foto door Marjolijn van Gelder